Door: Toeps, modefotograaf, hoofdredacteur Fashionmilk.com, scout voor Donna Models Tokio, handmodel, achtergrondacteur, blogger.
“Hoi meneer Taminiau, mag ik één vraag stellen? Hoe heet dat model op de poster?” – “Dat is Sylvia van der Klooster, al 100 jaar mijn muze, ze sluit al mijn shows!” Oeps. Ik viel even door de mand als vreselijke mode-n00b. Maar ach. Nu weet ik het wel, en dat is mooi, want nu kan Fashionmilk een item schrijven over de tentoonstelling in het Textielmuseum waar Romee en ik vandaag waren.
Ik kwam omdat ik was uitgenodigd. Dat klinkt wel heel ongeïnteresseerd, maar zo bedoel ik het niet. Toen ik nog op school zat, vond ik het best leuk om naar musea te gaan. En laatst was ik met Maarten nog in het geldmuseum. Maar ik bedoel: Ik kwam, omdat dit een van Fashionmilks eerste pers-uitnodigingen was. Een event, waarvoor we eens niet ons zélf hoefden uit te nodigen. En nog wel via Spice PR! Ik voelde me zo ongelofelijk serieus genomen dat ik hoe dan ook wilde gaan, al wist ik niet of we er iets aan zouden hebben voor Fashionmilk. Wij schrijven immers over modellen. Maar gelukkig was daar dus Sylvia van der Klooster, die ook op hele leuke animaties te zien is. Die animaties gaan wij morgen of zodra we ze hebben op Fashionmilk plaatsen, en ziedaar, iedereen blij.
En oh, wat is die Jan Taminiau toch een schatje! Hoe hij me, zoals ik in de eerste alinea schreef, vertelde dat het betreffende model Sylvia was, was helemaal niet zo van: “Oh. My. God. You stupid bitch!” Hij begon te stralen toen hij over haar sprak, “ze is mijn muze…” Een hele goede muze, die de ontwerper na jarenlange samenwerking nog steeds weet te boeien. Naast liefde voor zijn muze heeft Jan ook liefde voor zijn vak. Dat werd nog eens verteld door Hubert Barrère, korsettenmaker en artistiek directeur van embroider Lesage. Le-wie? Nou, de stoffenmaker voor Dior, Karl Lagerfeld en noem de hele modebizz maar op. En voor Jan dus. Ik had er eigenlijk nooit over nagedacht. Stoffen maken. In Project Catwalk gaan ze naar de Albert Cuyp en trekken ze daar een winkel leeg. Maar grote ontwerpers bedénken stoffen. Laten stoffen ontwikkelen. Zitten uur na uur, dag na dag met naald en draad te pielen. Al tijdens zijn studie kwam Jan Taminiau in het Textielmuseum in Tilburg om te werken aan zijn collecties. Het is logisch, maar ik had er nooit bij stilgestaan.
Na de lezing konden we de expositie gaan bekijken. Even was ik teleurgesteld. “Verboden te fotograferen”, stond er op een bordje. “Mag ik geen foto’s maken?”, vroeg ik aan de vriendelijke persdame van het museum. “Eigenlijk niet, maar vandaag wel.” Ik was gelukkig niet de enige. Bij elk jong meisje vroegen we ons trouwens af: Studente of blogger? Of allebei, dat kan natuurlijk ook.
De tentoonstelling bestond verder uit een film, een soort grote kijkdozen waarin jurken ronddraaiden en een ruimte met vier poppen en spiegels. In het textielmuseum wordt gewerkt aan nieuwe technieken, terwijl ook de oude textielfabriek prachtig tot z’n recht komt. Aanschouw. Zeker de moeite waard dus! Wil je ook gaan kijken? De tentoonstelling is nog tot 27 januari 2013 te bewonderen. Maar dan wel zonder echte Jan.
Het bericht is ook te lezen op Toeps’ blog: http://www.toeps.nl/blog/2012/10/het-ambacht-van-jan-taminiau/
